Στάσου στα πόδια σου. Αγωνίσου. Και απλά εμπιστέψου…

Πριν λίγο καιρό είχα ένα επαγγελματικό ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας. Έβαλα, λοιπόν, τη στολή εργασίας -ξέρετε ταγεράκι, γοβίτσες, πουκάμισο- πήρα λεωφορείο και μετρό για να φτάσω στην ώρα μου.

Η συνάντηση έγινε, όλα κύλησαν καλώς κι εγώ πήρα το δρόμο του γυρισμού. Βγαίνοντας, όμως, απ᾽ το μετρό για να πάω στη στάση του λεωφορείου, διαπιστώνω πως έχει αρχίσει να πέφτει καταρρακτώδης βροχή. Προσπαθώ μάταια να προστατευτώ κάτω από υπόστεγα αλλά η Πανόρμου δε φημίζεται γι᾽ αυτά. Μέχρι να φτάσω στη στάση του λεωφορείου, έχω γίνει μούσκεμα. Τόσο μούσκεμα που περισσότερο δε γίνεται.

Η στάση ήταν γεμάτη από ανθρώπους με ομπρέλες κι εγώ χώνομαι κι αρχίζω να τινάζω τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να μη στάζει το κεφάλι μου σαν ρυάκι. Μια γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία με κοιτάζει με ύφος «αχ, κοριτσάκι μου, τι έπαθες!», της ανταποδίδω το βλέμμα και της λέω γελώντας: «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».

Για μια στιγμή δεν απάντησε, όμως, το επόμενο δευτερόλεπτο αρχίζει να γελάει ασταμάτητα, μεταδίδοντας το γέλιο και στους υπόλοιπους που βρίσκονταν στην ίδια στάση και ταλαιπωρούνταν ομοίως. Αρχίσαμε όλοι να μιλάμε μεταξύ μας, να αστειευόμαστε για την κατάστασή μας και να το διασκεδάζουμε μέχρι να φτάσει το λεωφορείο.

Μπαίνοντας στο λεωφορείο άρχισα να σκέφτομαι πως κάπως έτσι είναι η ζωή μας. Ξεκινάς ν᾽ ακολουθήσεις μια διαδρομή όλο προσδοκία κι ανυπομονησία, όμως, ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Πολλά πράγματα πάνε στραβά, υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που επιδρούν αρνητικά και που δε μπορείς να τους προβλέψεις.

Οι συνθήκες μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, οι συνταξιδιώτες σου μπορεί να σε πουλήσουν, να σε προδώσουν, να σε κάνουν να νιώσεις μοναξιά ή να σε εκθέσουν.

Η ζωή μοιάζει άδικη και μοιράζει σ᾽ όλους μας δυσκολίες, είναι όμως αυτό ακριβώς που την κάνει δίκαιη: όλοι θα περάσουμε σκοπέλους και συμπληγάδες αργά ή γρήγορα. Ποια είναι, όμως, η στάση μας απέναντι σε αυτές;

Υπάρχουν δύο δρόμοι να επιλέξουμε. Ο ένας είναι να μιζεριάσουμε. Να κλαιγόμαστε. Να ζούμε ένα δράμα. Ν᾽ αναρωτιόμαστε συνεχώς και αδιαλλείπτως «γιατί σε μας όλα τα κακά».Γιατί εμείς να δεχόμαστε όλα τα χτυπήματα της ζωής. Γιατί σε μας δε συμβαίνει ποτέ τίποτα καλό; Γιατί μόνο η ζωή των άλλων προχωρά κι είναι τόσο ευτυχισμένη, ενώ εμείς παιδευόμαστε; Κι απαντάμε πάντα όταν μας ρωτούν τι κάνουμε, με την φράση «καλά είμαι αλλά…». Σας είναι οικείο, σωστά; Ξέρετε πολλούς τέτοιους ανθρώπους, έτσι δεν είναι; Μήπως τους ξέρετε καλά; Πάρα πολύ καλά; Μήπως είστε εσείς ένας απ᾽ αυτούς;

Ο άλλος δρόμος είναι να βλέπουμε το καλό μέσα σε κάθε δυσκολία. Το όφελος μέσα σε κάθε αναποδιά. Τη δύναμή μας μέσα σε κάθε γύρισμα της ζωής. Το κέρδος μας μέσα σε κάθε απώλεια. Γνωρίζετε πως υπάρχει πάντα κέρδος μέσα σε καθετί που χάνουμε; Αρκεί να έχουμε τη διάθεση να το βρούμε.

Έχουμε συνδυάσει το δύσκολο με το δυσάρεστο. Μετά από μεγάλη σκέψη έχω καταλήξει πως φταίνε οι καθηγητές μαθηματικών των παιδικών μας χρόνων. Δε μπόρεσαν να μας δείξουν τη χαρά της λύσης, μόνο τη δυσκολία και τον κόπο που απαιτείται για να φτάσεις εκεί. Έτσι στο μυαλουδάκι μας το δύσκολο συνδέθηκε με τ᾽ αρνητικό συναίσθημα, ενώ υποβαθμίστηκε εντελώς η χαρά που παίρνεις όταν χρειάζεται να βρεις λύση.

Γιατί να μη δούμε τη δυσκολία σα μια διασκεδαστική διαδικασία; Με διάθεση παιχνιδιάρικη, ανάλαφρη και από θέση βεβαιότητας ότι θα βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε;

Οι άνθρωποι που επιλέγουν να μη μιζεριάζουν αλλά να δέχονται τη ζωή όπως τους έρχεται, μ᾽ αγάπη και ευγνωμοσύνη, είναι αυτοί που είναι πιο ευτυχισμένοι, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι. Είναι σοφοί, χωρίς καν να έχουν επίγνωση της σοφίας τους.

Πάψε να είσαι μίζερος. Πάψε να μοιρολατρείς. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το καλύτερο για σένα κι ας μην το καταλαβαίνεις. Είναι σαν να είσαι λίγο πιο κάτω απ᾽ την κορυφή ενός βουνού: δεν έχεις την πλήρη εικόνα, οπότε δε γνωρίζεις από τι σε προστατεύει η δυσκολία που περνάς.

Σήκω απ᾽ το πάτωμα που έχεις πέσει μοιρολογώντας. Στάσου στα πόδια σου πάλι. Αγωνίσου. Και απλά εμπιστέψου.